Tocounos vivir nun país diferente...
onde hai xente que inviste as súas forzas en loitar contra a lingua propia, onde hai que encher o obradoiro cada trimestre para reclamarlle a un goberno que faga o que debera facer por sentido común, legal e moral; onde, se queres un documento notarial en galego, van darcho dous meses máis tarde ca en castelán; onde, cando morres, os teus aínda teñen que estar pendentes e pedir por favor a necrolóxica na que falaras; onde non podes atopar unha robaliza en ningún letreiro dun supermercado; onde se redactan o 2% das sentenzas en galego, onde a universidade que máis docencia imparte non chega ao 20%; onde podes ver na carta do restaurante crêpes suzettes pero non ollomol ao forno; onde a primeira medida que un goberno adopta é a de eliminar a proba de galego no acceso á función pública “para no crear barreras”; onde o Conselleiro de Educación desacredita o labor dos docentes aos que administra e o de cultura desvaloriza a cultura que representa. Aquí, no único país do mundo no que se emiten os teletubies en inglés, subtitulados para nenos que non saben ler, seguimos existindo: un milagre cotián.
A.Q.