Vieiros

Comeza o inferno
O domingo temos previsto facer un descanso e achegarnos a Lalibela, un dos lugares históricos máis famosos de Etiopía, que está a uns cen quilómetros de Mersa (é dicir, a unhas seis horas aproximadas en coche). Mais o sábado pola noite, a iso das once, eu teño claro xa que non vai ser posible. Ao primeiro penso que me deu un tirón muscular pero cando vexo que non pasa e que a intensidade punzante da dor no meu lombo non se reduce con nada decátome xa de que estou ante un cólico nefrítico. Intento pensar con algo de claridade e dígome que vou aguantar, que non é nada grave. Tento tomar analxésicos pero a dor é tan intensa que vomito todo o que teño no estómago, incluída a auga e as pastillas. A noite pasa nun calvario, erguéndome e sentándome sen saber que facer ante a dor horrible. Paco mírame desesperado. Pensar con claridade faise cada vez máis complicado para min. En Vigo tería aparecido en urxencias, poñeríanme buscapina e non tería que pensar en nada. Boto en falta o Xeral. E botar en falta un hospital indica que unha non está realmente moi centrada.

Dores peores ca un cólico
En Mersa non hai persoal médico. Coa mañá e despois dunhas doce horas de dor aguda decido que teño que buscar asistencia médica urxentemente ou terminarei deshidratada entre outras cousas. Collemos o coche e nos diriximos a Woldiya, a case unha hora de distancia. Na nebulosa de dor non fago máis que pensar nas persoas que están na montaña, en que lles dea un cólico nefrítico e algo peor tamén, e non ter a quen acudir. Morrer sen remisión. Por calquera cousa. Esta verdade que sempre me perturbara nestes momentos materialízase no meu corpo. Na era da tecnoloxía morrer dunha gastroenterite é a cousa máis doada do mundo. Esa dor supera con creces a do meu cólico.

... e mais dores
Cando chego á clínica de Woldiya case non podo nin andar. A médica tarda un anaco aínda en chegar que a min se me fai eterno. O único que poden facerme (e iso con sorte, teñen un xerador porque non hai luz) é unha análise de ouriños e poñerme unha inxección para a dor. Teño infección. Pastillas para os vómitos, analxésicos e antibióticos. Por suposto, a atención sanitaria non é gratuíta. Outra dor máis que non quitan as inxeccións.

Outros infernos tamén peores
O inferno por suposto non remata tan axiña como nos gustaría. Ao chegar de volta a Mersa, na nebulosa do analxésico, no patio óense os berros roucos dunha nena. Non é o chorar normal dunha dor de estómago, é unha nena algo maior porque di palabras entre os berros. Algo lle está pasando a esa nena. Outra dor máis que supera o cólico. Aman sae investigar e os berros rematan. Na cara de Paco a dor contaxiosa dese inferno compartido.

...e máis infernos
O resto do domingo vaise na nebulosa do analxésico, combinado de pastillas, auga e algún plátano. Paco entra de novo sen sentido no cuarto. Mentres estaba fóra, no patio, dúas nenas duns once anos achegáronselle para ver se se quería deitar con algunha delas nunha macabra competición. Paco non pode nin concibilo. Mágoa que haxa tantos homes aos que a prostitución lles pareza unha normalidade e moitos deles con preferencias infantís. Quen cre na igualdade non pode crer nesta violencia.





Anteriores:

• Vémonos en Etiopía
• (1) Estranxeira doméstica... de onde?
• (2) Catro voltas a Addis nun día
• (3) A burocracia para quen a queira
• (4) Pasos tranquilos diante de botas de asalto
• (5) Quen dixo pasividade?
• (6) Reencontros felices?
• (7) Microcrédito, primeira achega etíope
• (8) Transformando belicismo
• (9) Onde estabades?
• (10) Opulencia fronte suburbio
• (11) Castigos
• (12) Café etiope
• (13) Este lugar esquecido da cidade
• (14) Hai alguén aí?
• (15) A importancia do conseguido
• (16) Non máis impunidade
• (17) Lembranzas en lapas
• (18) O seu ánimo
• (19) Triste hotel
• (20) Un 25% de silencio
• (21) Este remuíño vai ser diferente
• (22) Cando teñen a palabra
• (23) A capacidade de escoitar
• (24) Gardo cada unha desas miradas
• (25) Un país que non é libre