Vieiros

Independencia
Hoxe é o día 15 de agosto. O meu calendario interior celebra o Día da Independencia (da India). Hai pouco vin Earth, unha película da directora india Deepa Mehta sobre a partición da India e Paquistán. Agora leo un libro dunha autora e activista india (logo paquistaní) que morreu pouco despois da formación de Paquistán nun accidente sobre os anos previos á Independencia. Un millón de persoas morreron na Guerra de Partición e miles máis nos conflitos subseguintes. En Paquistán máis aínda por un réxime dictatorial fundamentalista (agora ignorado polo grande inimigo dos fundamentalistas islámicos, USA, porque interesa para seguir masacrando Afganistán e construíndo oleodutos). Agasallos dos imperios. Celebramos liberdade a un triste prezo. Celebremos con rebeldía para impedir novos agasallos.

Manifestámonos?
Os arremuíños son xa o meu estado natural. Moito máis aínda o de Paco. A expectación dun rostro pálido e moito máis dun rostro pálido cunha cámara crea vagas de curiosidade. Os berros de "you!" e "faranji" perséguennos onde nos movemos (tamén o de Zidanne, dado que Paco descubriu en Etiopía que é unha reencarnación do xogador de futbol, eu teño sorte e aínda non me atoparon parecido con ninguén para berrarmo incesantemente pola rúa). A min danme ganas de organizar unha manifestación aproveitando a multitude a prol dalgún tema relevante. Sei que o remuíño nos ha perseguir, sería unha boa estratexia. Temas non habían faltar.

Agardando a comida
Cando poñemos o pé no chan eu entendo que este remuíño vai ser diferente. A zona do mercado está chea de xente da alta montaña. Un grande grupo de sacos atéiganse nun lateral e enriba deles un par de homes con fusiles. Todo o mundo atende, ata a nosa chegada, ao movemento inexistente destes homes e deses sacos. Agardan o reparto de comida. Este é o meu odiado programa de comida por traballo. Veñen buscar o seu xornal. Que se distribúe so ameaza de fusil, non vaia ser que algunha persoa esfameada e rota polo traballo ouse tocar o gran sen permiso. A escena enfádame e angústiame. Esta zona leva 20 anos recibindo axuda alimenticia (dende as grandes fames dos anos 80), vive na fame crónica. E eu pregunto unha e outra vez, non tería sido máis útil utilizar eses 20 anos e os millóns de dólares en cambiar algo as estruturas, en capacitar, en mellorar as comunicacións, os servizos básicos? Ah, claro, que o problema é que se se fai todo iso a xente se organiza e non é tan fácil de dominar, pula pola vida, non deixa que a exploten con tanta facilidade. Cando damos de comer a boca está chea e en consecuencia calada.

Multitude amigable
Os sacos perden a atención cando poñemos o pé no mercado. En varios segundos rodéanme tantas persoas que non podo andar nin ver o camiño. Só observan e sei que son amigables. Imaxino atoparme nunha multitude hostil, como as mulleres que apedran por adúlteras nalgúns lugares ou os negros que entraron na Universidade en Alabama e danme calafríos. Diríxome á xuntanza do grupo e a presidenta sae airada dispersar a multitude. Entre outras cousas, non me parece apetecible que cen persoas estean na porta escoitando e observando os traballos do grupo, o intercambio de aforro. A presidenta reméxese e ao final chama a un policía para que persuada (de forma non violenta, claro está) a multitude. Que absurdo ser interesante por unha certa cor de pel.

CLA
A Cluster Level Association, CLA, é unha agrupación de 8 grupos individuais que ten a súa representación democrática e que acumula fondo substancial para todas as integrantes dos grupos membro. A xuntanza comeza como a de calquera grupo, coa cerimonia do café, coas palabras da integrante máis vella. Logo continúa a recadación dos cartos que traen as tesoureiras de cada grupo (a devolución dos créditos das integrantes dos seus grupos), o reconto. Hoxe devolvéronse máis de mil euros, unha cifra descomunal. Logo cómpre ir ao banco. O banco é un casetiño nunha aira onde hai unhas cinco ou seis persoas escribindo e reescribindo libros de contabilidade. Hai tres anos en Mersa había que gardar os cartos en caixas fortes porque o único banco próximo estaba a máis dunha hora da vila. Algo é algo.




Anteriores:

• Vémonos en Etiopía
• (1) Estranxeira doméstica... de onde?
• (2) Catro voltas a Addis nun día
• (3) A burocracia para quen a queira
• (4) Pasos tranquilos diante de botas de asalto
• (5) Quen dixo pasividade?
• (6) Reencontros felices?
• (7) Microcrédito, primeira achega etíope
• (8) Transformando belicismo
• (9) Onde estabades?
• (10) Opulencia fronte suburbio
• (11) Castigos
• (12) Café etiope
• (13) Este lugar esquecido da cidade
• (14) Hai alguén aí?
• (15) A importancia do conseguido
• (16) Non máis impunidade
• (17) Lembranzas en lapas
• (18) O seu ánimo
• (19) Triste hotel
• (20) Un 25% de silencio