Vieiros

Un ano máis
Malia a que hoxe é o meu aniversario, o meu agasallo chegará mañá nun avión desde Frankfurt. Chega Paco e con el o traslado ao National Hotel, basicamente porque na de Zufan é imposible acomodar a tres persoas. Ficaremos unha semana en Addis traballando antes de marchar á montaña. Boto en falta a India, espertar con Manimakalai, Kavin e Ambal, a xuntanza que combina traballo e festa na oficina do proxecto, un aniversario lonxe é menos aniversario. Aínda leva o seu tempo conformar unha nova familia.

Chegadas accidentadas e descanso
A Paco pérdenlle as maletas despois de cobrarlle 300 bárbaros euros por sobrepeso. Chamadas ao aerporto, á fin aparecen o domingo. A fin de semana pérdese ao seu tempo no descanso. A auga quente da ducha, a cama modesta pero sen humidade de socate fanlle recordar ao meu corpo o cansazo dos días e déixome descansar porque sei que pouco quedará diso en canto o luns toque co seu mencer o aceleramento dos traballos antes da partida, antes de deixar atrás Addis e ir na busca desa montaña que levo tres anos añorando.

Cascallo chamado vivenda
Os procesos de planificación son sen dúbida dolorosos. O único que por momentos me mantén en pé é pensar que estamos traballando para un futuro que aínda non se ve. No suburbio as vivendas de lata gardan caras acolledoras de mulleres. Esta comunidade foi desprazada doutra zona, demoleron as súas casas e tiveron que refuxiarse no cascallo e no latón. Os nenos e nenas andan esmorecendo rúa arriba. Eshimagesh vive con cinco fillos e dous netos da súa filla que morreu. Todo indica o andazo do século. Ela senta ao fondo dunha morea de cascallo e madeira, nun lugar que malamente ninguén pode chamar casa. Hai dúas galiñas aos seus pés e botellas de cristal que recolle e tenta revender. A esmola é o único sustento para estas oito persoas. Penso nas dores de durmir sobre todo este refugallo, na humidade, o cheiro, a aglomeración. O corpo non é o único que fai doer este lugar esquecido da cidade.

Vida laboral, principio e fin
Para Zahara que ten 25 anos o chan, a lata e a escuridade das cavernas son o día a día. Vive co seu pai ancián que traballo malia a todo porque non pode deixar de gañar para sobrevivir. Ela antes vendía café na rúa pero agora a policía non o permite. Quero pensar que hai xeitos de rematar unha vida laboral dignamente, que hai xeitos de empezala sen acosos. Cómpre só a esperanza.






Anteriores:

• Vémonos en Etiopía
• (1) Estranxeira doméstica... de onde?
• (2) Catro voltas a Addis nun día
• (3) A burocracia para quen a queira
• (4) Pasos tranquilos diante de botas de asalto
• (5) Quen dixo pasividade?
• (6) Reencontros felices?
• (7) Microcrédito, primeira achega etíope
• (8) Transformando belicismo
• (9) Onde estabades?
• (10) Opulencia fronte suburbio
• (11) Castigos
• (12) Café etiope