Vieiros

Na noite
Nos avións o tempo pasa do revés. Desenléase como unha madeixa de fío arrolado á man. Van saíndo as tensións das últimas semanas. O corpo non quere nin existir. Pouco a pouco facéndose consciente do cambio de meridianos e paralelos. Avanzando ata que as rodas tocan fin co seu estrondo na chegada.

O aeroporto de Bole brilla na noite. Aquí foi onde vin por última vez a Zufan. A primeira vez que ela viu unhas escaleiras mecánicas. Era de noite tamén. Todo estaba pechado. Agora búscoa. E a súa cara feliz resalta entre ese fondo romo de rostros e carteis. Non podo evitar lembrar tantas outras chegadas no medio da noite. Aquí si hai unha aperta sentida e tan contenta que case me saltan as bágoas da emoción. Mirámonos con ledicia. Como se non pasase un día.

Arrecendos
O aire fresco da noite en Addis recórdame que estou na montaña. A montaña é para min sempre algo da cerna, algo coñecido. E ao chegar ao cuarto de Zufan o olor a queroseno fálame tamén da cerna, do coñecido. Do fogar. Nas dúas partes de min mesma que por veces se multiplican e por veces cantan en coral atopo na chegada o equilibrio. Durante a noite a chuvia intensa, a enorme treboada, arrola o meu soño.

Estranxeira doméstica... de onde?
Á fin semella que saíu o sol. As formas da noite toman contornos sólidos. O cuarto de Zufan está nun pequeno patio, un anexo á casa casa grande dunha familia con máis medios. Neste patio hai tres cuartos, un deles o meu novo fogar. A latrina/ducha está fóra. A luz da mañá trae tamén o domingo doméstico. Zufan e o seu veciño saen á porta verme lavar a roupa. Advirto que só sei lavar como unha india e os dous miran con atención entre risos, Zufan pregunta por que bato a roupa no chan. Explícolle que na India os saris se lavan así para quitarlles o po. Alédame ser unha atracción divertida. Pero cando volva da montaña, dígolle, lavarei como unha etíope. Tentareino, claro.