Vieiros

Gran Premio do Xurado no pasado Festival de Canna, Broken Flowers (Flores rotas) cóntanos o reencontro dun home con varias das súas antigas noivas na procura de información que lle permita saber cal delas é a nai dun fillo cuxa existencia acaba de descubrir. As catro mulleres son Sharon Stone, Frances Conroy (a nai dos irmáns Fisher da televisiva A dous metros baixo terra), Jessica Lange e unha case irrecoñecíbel Tilda Swinton, e o certo é que as súas respectivas historias son bastante frouxas, teñen moi pouco peso, pero o conxunto funciona admirabelmente grazas ao seu grandioso protagonista, Bill Murray, nun deses papeis de home aborrecido que non fai un xesto de máis que a el lle saen estupendamente. Murray ten unha poderosísima presenza en pantalla; non precisa facer case nada para captar o noso interese, soportando planos longos que se fundamentan estritamente na súa contención. Broken Flowers non existiría sen el: non hai hoxe por hoxe ningún outro actor no cinema americano que poida encher un filme de semellante economía expresiva, un filme lacónico e minimalista, como de Yasujiro Ozu.

Escrita por Alejandro Hernández e Manuel Martín Cuenca e dirixida por este último, Malas tempadas, a terceira película española a concurso, é dunha mediocridade que tira para atrás, cun feixe de personaxes que se entrecruzan nun drama frío e distante que confunde a austeridade coa ausencia de emocións. O guión, fácil e pobre, vai lastrado ademais por uns diálogos que pretenden ser xeniais e acaban sendo absolutamente ocos. Alguén debería dicirlles ademais que para apagar un ordenador non soe ser suficiente con apagar o monitor. Iso, e que sobra o absurdo videoclip con Leonor Watling cantando.

Entre ses mains (Nas súas mans), de Anne Fontaine, é un Chabrol sen Chabrol. É dicir, sen chispa, sen o necesario punto de maldade que esta historia de atracción polo sinistro requiriría. Isabelle Carré, fermosa como un iceberg, encarna a unha empregada dunha compañía de seguros que coñece por mor do seu traballo un misterioso veterinario interpretado por Benoît Poelvoorde. Ela acaba por sospeitar que o home este é o psicópata que leva un ano asasinando mulleres na cidade de Lille, onde transcorre a acción, e niso e na estraña relación que nace entre ambos xira unha historia que debera ser perturbadora e fica en simplemente previsíbel. Visto o visto aínda non hai queixa: dá para un par de bos premios de interpretación sempre e cando o xurado non teña a audacia de galardoar a nena do filme de Terry Gilliam.

Para sacudirme o po do concurso fago unha mínima incursión pola retrospectiva de Robert Wise. O martes, I want to live! (Quero vivir), o alegato contra a pena de morte que lle proporcionou un Oscar a Susan Hayward. É evidente que non é un dos seus mellores traballos e que o tempo pasa por el peor ca por outras pezas da súa filmografía, pero segue fascinando a valentía da proposta: agora xa non tanto porque hai tempo que perdemos a inocencia, pero imaxinan o impacto que debía supoñer a finais dos cincuenta ver unha estrela nun papel tan desgarrador, e executada por un crime que non cometera? E onte, mércores, West Side Story, obra mestra incuestionábel. É modernísima aínda hoxe, cunha montaxe e unha estética flipante que soubo trasladar á linguaxe do cinema o endiañado e vangardista dinamismo que posuíu a obra teatral. Nada lles vou dicir a estas alturas que non saiban dun musical extraordinario, unha xoia de Leonard Bernstein para a cal Stephen Sondheim foi quen a crear unhas letras de abraiante precisión, que encaixan como unha luva cos acordes xeniais do grande compositor e director de orquestra; nin da beleza de Nathalie Wood ou da impagábel Rita Moreno. O único que me pregunto é como é que onte non estaba a sala dúas dos Cines Príncipe chea de "novos directores" e de directores da Sección Oficial, sentados nas butacas con humildade, dispostos a aprender. Que boa falta lles facía a todos, abofé.