Vieiros

Con certeza non é unha das súas mellores películas. Con certeza cabería pulir máis e mellor algunhas situacións que en pantalla parecen un chisco discutíbeis. Con certeza podían quitarlle algúns minutos e non pasaría absolutamente nada, aforrándonos algúns dos trámites absurdos e bur(r)ocráticos que padecen esas sufridas parellas que se decidiron a adoptar nenos en Camboxa e sobre as cales xira a historia. Parellas que se queren, ademais, que un xa vai farto de tanta familia desestruturada, de tanto drama estúpido cuxa necesidade ninguén sabe explicar. Holy Lola é todo o contrario: un filme luminoso e épico, unha xenuína arma de construción masiva que me pon ao pé da risa e do pranto, que me emociona e conmove; un filme no que por fin atopo persoas que sinto próximas grazas ao soberbio labor do seu reparto ao completo e en especial o dos seus protagonistas, Jacques Gamblin e Isabelle Carre, que achegan a medida xusta de humanidade.

Holy Lola non é simplemente un filme sobre a adopción, non pretende construír unha opinión moral sobre ese tema; é por riba de todo un filme sobre o amor, e sobre como un país pode transformar a xente que o visita. Para Tavernier descubrir Camboxa supuxo un enorme impacto: "É un país tan castigado, tan devastado... e ao mesmo tempo é un país tan cheo de dozura, sempre aberto ao sorriso... Somos cómplices do xenocidio dos xemeres vermellos, un xenocidio que aínda está moi presente nas vidas da xente." O seu é un cinema fondamente ideolóxico, que aposta pola tolerancia, polo valor da xenerosidade: "É difícil pedirlle a un realizador que analice unha película comparándoa con outras anteriores, pero é certo que ultimamente quixen facer filmes sobre xente que intenta sobrevivir en condicións difíciles. O meu traballo é mirar de entender o que os motiva. Non hai un compromiso político partidario porque creo mais nos personaxes que teñen que resolver in situ problemas cotiás. Interésanme as persoas que intentan entender as inxustizas".

Para compensar tanto entusiasmo a sección oficial obsequiounos con mais metros de celuloide malgastado. Je ne suis pas là pour être aimé, de Stéphane Brizé, é como un filme de Agnès Jaoui pero de terceira división. Previsíbel en todo momento e fraco, fraquísimo, sóstense con certa dificultade ao longo de 93 minutos contándonos o encontro de dous personaxes solitarios e tristóns que atopan un pequeno oco para a felicidade despois de coincidir nunha academia de baile. Non cheguei a ver April snow, de Hur Jin-Ho, por un erro de axenda; o meu subconsciente traidor levoume a ver L'enfer, de Denis Tanovic, ou mais ben a ver a Enmanuelle Béart, pero diso falareilles outro día. Polo que me contan fixen moi ben en perdela (grazas, subconsciente!), así que pasemos a Iluminados por el fuego, do arxentino Tristán Bauer, que é a clásica película mala sobre a guerra do Vietnam só que en vez de falar do Vietnam fala das Malvinas. As escenas bélicas –hai unha looooooonga secuencia de batalla e todo- son dunha pobreza aterradora, con moito barullo e moita cámara nerviosa para que pareza que hai movemento e dinamismo. O resto, a parte intimista, tampouco é mellor, non crean.

Stesti (Algo como a felicidade), de Bohdam Slámam, é un filme que malia o seu título proporciona calquera cousa menos alegría. Retrato coral dun grupo de veciños nun barrio obreiro na República Checa, Stetsi é un filme que toma o seu tempo para contarnos unhas historias que eu xuraría ter visto xa uns cantos centos de veces antes. Polo menos está ben interpretada, e isto é algo que despois de Juanita Narboni puntúa dobre.

Ao mediodía aproveito para ver no Kursaal unha exposición que recolle 122 pezas da espectacular colección de Josep María Queraltó, que leva acumulados máis de 15000 obxectos relacionados coa técnica do cinema. Entre as xoias exhibidas, un dos cinematógrafos dos irmáns Lumière e diversos proxectores da casa Edison e da Pathé. Unha gozada pasear entre toda sorte de artefactos, cristais pintados e xogos de sombras chinescas que nos redescobren os antecedentes e as orixes do cinema.