Vieiros

Jeyabharati
Durante o mes de xaneiro levamos a un nutrido grupo de mulleres embarazadas a revisión. As mulleres, invisibles, quedaran fóra dos campos sanitarios supostamente organizados por goberno e ONGs de camioneta. Paco e mais entrevistamos a unha delas, Jeyabharati. Jeyabhrati vive nunha das aldeas máis afectadas pola tsunami, fóra da nosa área de traballo pola prenseza desorbitada de ONGs, empresas, goberno en todas as súas formas e cores. Pero baixamos facerlle unha visita de cortesía. Quero vela de novo, ver como foi o parto. Espero co corazón nun puño que fose ben, que non fose outro aborto máis na longa lista de abortos da tsunami. A aldea cambiou bastante, as tendas de campaña cambiaron agora a refuxios temporais algo máis sólidos. Pero a casa de Jeyabharati segue igual. Estase duchando cando chegamos. Sento no mesmo porche onde fixemos a entrevista a agardala. Cando aparece sorrindo sei que todo foi ben. Foi unha meniña. Unha meniña preciosa que tamén sorrí.

Camiñando a noite
Mentres nós imos visitar a Jayabharati, Allamelu decide achegarse a un templo. É venres, o día en que as mozas casadeiras deben ir ao templo pregar por un marido. Seguimos no mes propicio. A min non me pega nada Allamelu pregando por un marido pero calo e asumo as contradicións. O templo está a algúns quilómetros da vila e Allamelu marchou coa moto. Ambal, Rajalingam e mais eu barallamos no posibilidade de subir os tres no vespino, como sería o habitual aquí, pero a idea non dá máis que para unhas gargalladas. Comezamos a camiñar e pouco a pouco vai caendo a noite. No ceo as estrelas brillan e ao lonxe os lóstregos iluminan a escuridade. As marabillas que oculta o noso exceso de luminaria.

Sosa caústica
Parece que unha vez que os meus ollos volveron entroume a sede e regreso ao campamento, imos ver as vivendas que xa comezaron a construírlles. Os nenos saltan nas foxas dos alicerces. A todopoderosa Fundación Vicente Ferrer decidiu espallar a súa á en quilómetros de cemento. Eu torzo o bico, despois de ver o seu traballo en Anantapurna son para min o anticristo da cooperación. Dígolle a Ambal con toda a sosa cáustica da que son capaz que ao mellor dentro de pouco atopo alguén en Galicia que ten apadriñado a Suresh ou a Manimekalai, ou a Sugania. Necesítanse moitos nenos para sacar fondos para esas casas que tamén constrúe o goberno sen ter que apadriñar a ninguén. Tráfico de seres humanos en diferido. Falta de dignidade absoluta.

Lavandeira
Non podo crer que sexa domingo e non haxa nada que facer. Nada excepto pasar a mañá na casa do mestre de danza practicando e gravando en vídeo os bailes para non esquecer os pasos. Iso e lavar roupa. Lavo a roupa dúas veces ao día, pola mañá e pola noite (é o que ten suar na clase de baile), pero os domingos son palabras maiores. De crequenas no chan do baño suando e bufando bendigo a quen inventase a lavadora. Xa sei que é un electrodoméstico que consome moita auga e non estamos para alegrías (hai que usalo con sentidiño) pero máis tempo e saúde das mulleres consumiu e consome lavar a roupa. En Galicia nas pías e nos ríos cos dedos insensibles, os xeonllos esmagados, e aquí na calor batendo nunha pedra o sari de seis metros de crequenas. Eu, que nunca merco roupa que haxa que lavar a man e que descoñezo o significado de pasar o ferro (non se estira a roupa na corpo?), fágome unha máis de xabón e auga cada día.

Entendo
Non entendo por que non podo durmir. Por que esperto cen veces na noite. Ata que abro os ollos e é luns e entendo que este venres estarei en Chennai, que collerei o avión pola noite e o sábado pola tarde poderei abrir a porta da miña casa despois de semanas, despois de distancia, despois de ter a mente noutra parte. Fágome consciente de que vou marchar, do que queda por facer, da sensación que se achega de ser unha pantasma que fluctúa entre dous mundos permanentemente e que antes e despois das viaxes abre portas a unha terceira fase, á noite de San Xoán, e anda perdida sen saber exactamente en cal dos dous se materializou.

AS CRÓNICAS ANTERIORES: