Vieiros

O que non queda atrás
Á fin veño traballar ao refuxio temporal. Tan cambiado está, tan habitado, un contraste tan grande a cando marchamos e as familias acababan de deixar a escola ateigada, as casas permanentes xa en construción. Pero hai cousas que non quedan atrás. Na casa de Selvi a foto do seu fillo morto na parede. Non quita os ollos del. Agora está embarazada e a cara ilumínaselle cando fala de que quere ter un neno. Desta vez non son as razóns habituais. Di simplemente que quere un neno porque perdeu un. E aínda que alguén lle terá que dicir que unhas persoas non substitúen a outras, polo menos a luz volve ao seu rostro de 25 anos.

Terapia prohibida
Selvi mira e mira a foto do seu fillo porque non sae da casa. O seu home non a deixa traballar. "Por afecto", di ela sen crer moito nas palabras. Outra lección importante que aprender na vida. Se un home te aprecia, non permite que traballes fóra, que te expoñas á rudeza do mundo. Explicámoslle que o afecto non consiste niso, e que se ela quere traballar que lle daremos formación e que tamén apaciguaremos ao amante esposo, que moitas cousas se amañan falando e tendo apoio. Ábrese outra prioridade no traballo que debater con Ambal cando veña: dar ocupación ás mulleres que perderon os seus fillos. Porque o traballo, por moito que ás veces nos pareza incrible, pode ter efectos curativos.

Amores de cámara
A animadora do campamento deixou o traballo hai dous días para seguir estudando. Estamos buscando outra persoa canto antes para non deter as clases e as demais actividades. As nenas e os nenos seguen coa súa rutina de berros e mans. Decátome de que Suresh, Sugania e Mahalakshmi, as dúas nenas e o neno que entrevistamos Paco e mais eu en xaneiro son agora inseparables. Amores de cámara?

Fin do día
Cóllase un número indeterminado de xogadoras e xogadores. Colóquese unha rede. Distribúase un balón (ou dous) da mellor maneira posible. Intente facer que o balón pase como poida por enriba (ás veces por abaixo tamén) da rede. Recollase o balón cando caia na canle de regadío. Engádanse moitos risos, choutos, palmas, carreiras... e terá o final da tarde no campamento.

Corpo
Agora á dor do tendón de Aquiles e os morados dos xeonllos engádeselle a dor de bater o balón (o meu foi o baloncesto, non o volley). Cando finalmente monto na moto dando choutos polo camiño de pedras adiante caio na conta de que o meu corpo aquí se converte unicamente no lugar onde como, onde intento manterme todo o sa que podo, onde me adapto ás superficies duras das cousas. Recordo falar con Blanca da necesidade do contacto físico que aquí non hai. Non hai corpo máis que para padecer. Soa tan cristián que me dá arrepíos e prefiro pensar que o meu corpo debe de ser algo máis ca iso, que ao outro lado dos meridianos e os paralelos hai alguén que o bota en falta e que sabe convertelo nun reducto de todo o contrario á dor e ás superficies duras.

AS CRÓNICAS ANTERIORES: