Vieiros

O límite?
A semana comeza sen pausa, cansa e coa clase de danza como cada día (incluídos sábados, domingos e festas de gardar). Hoxe comezamos o Allaripu. Ao principio penso que só me van doer os brazos pero cando o mestre me indica que me poña de crequenas, dea un salto e me axeonlle miro con incredulidade. Será este o meu límite? Caio varias veces de cu. O mestre non se inmuta. Non podo evitar que no desánimo me dea a risa. Se irei vella, despois de todo.

Ioga para curar
Kartikasan asistiu ao campamento de verán que organizamos en maio (no verán, como indica o seu nome). Conta con ilusión que foi de visita a Thanjavur, ver o famoso templo e o palacio. Que nunca vira tal cousa máis que nos libros, que o pasou moi ben. Nunca antes saíra da súa aldea. E no campamento coñeceu a outros rapaces, aprendeu ioga, que foi no que nos concentramos como estratexia para mellorar a situación anímica dos nenos. A min tampouco me viría mal un pouco de ioga...

Convencida... e amoratada
Onte estaba desanimada ata a cerna co asunto ese do Mandiadavu, que así se chama o paso ese de poñerse en crequenas e dar saltos. Pero hoxe convénzome de que o vou conseguir. Érgome e comezo no meu cuarto a torturar un pouco máis as miñas pernas. Son cacholana, conseguireino así teña que mercar unhas pesas e exercitar as pernas cada día. Que xa me coñezo, cando me emperro nalgo... perigo. Na clase consigo polo menos manterme enriba dos talóns. Cando chego de volta á casa e me meto na ducha comprobo os efectos dos meus esforzos. Dous morados de libro de medicina clínica nos xeonllos.

Falando
O meu mestre de danza ten á fin a posibilidade de falar comigo sen cancelas. O seu inglés é o limitado e a min o tamil dáme para entender as indicacións que me dá e as explicacións sobre os bailes pero tampouco podo expresarme demasiado como para contar a miña vida. Pero hoxe imos a Nagapattinam mercar un sari para facerme un traxe de baile e vén connosco Rajalingam, que á fin lle desvela ao meu mestre o que estou facendo aquí. Pon os ollos como pratos e di: "Pero pagas ti o billete de avión tamén?". Si, señor.

Compromisos
A semana pasada comprometérame, e eu xa se sabe que para os compromisos son coma un reloxo suízo. Ten que vir un martelo machacarme para faltar á miña palabra. As nenas e os nenos de Kuwavan Kulam convidáranme a unha obra de teatro que preparan para a aldea co gallo do día da independencia. E cando chego parece que volveu o teatro de rúa, teñen un escenario xeitosísimo preparado, con luz e micro. Sento abraiada, a aldea toda está pendente do que pasa, sentada a ver que prepararon os pequenos coa axuda da animadora. Un rapaz canta unha "canción da tsunami" (xa un estilo musical propio en Karaikal), e logo comeza a obra. Na obra os nenos representan o traballo de PDI na aldea, a formación de grupos, as clases. Eu río coa súa profesionalidade, non perden unha liña, os nenos pintaron un bigote, as nenas levan saris que lles quedan enormes. Logo a obra cambia de camiño. Vaise arranxar un matrimonio. Ai, ai, penso eu, a ver isto de que vai. A familia do mozo pide dote. Ai, ai, penso eu, que estes van dicir agora que que ben estar no grupo de aforro que podemos pedir cartos para pagar. Cando xa estou torcendo o bico por adiantado, érguese o mozo casadeiro e solta unha filípica en contra do dote. Na próxima campaña de sensibilización levámolos na furgona.

O mestre matina
O meu mestre debeu de seguir matinando o día enteiro no asunto do meu estilo de vida (iso de coller todo o tempo libre do que dispoño, os cartos dos que dispoño, a maleta e vir para aquí) e cando chego á clase pola noite non pode evitar novas preguntas. "E que vas facer cando cases?". Era predicible. Non hai outra posibilidade. E por suposto cando unha casa ten que ter fillos e dedicarse ao marido. Non cabe a posibilidade de atopar alguén que comparta a paixón pola vida, o compromiso cos demais, o desexo de cambiar o mundo por enriba doutras cousas... Dígolle que non quero casar e el entende que renuncio á vida de parella, á vida persoal. E eu doume conta de que ata hai pouco se cadra eu tamén pensei como o meu mestre.

AS CRÓNICAS ANTERIORES: