Vieiros

As nenas non bailan
En canto me din que preparon un baile non podo evitar emocionarme. Claro que quero velo. Os nenos de Thenkarai preparan a música. "Chandramukhi", o cd de Kavin. Seis rapaces comezan a moverse cunha enerxía contaxiosa. A min sáenme as gargalladas sen poder parar, sobre todo cando diviso aos máis pequenos, que en teoría deberían estar sentados observando, pegando choutos sen parar, formando a súa actuación paralela e caótica. Xa non sei para onde mirar. As nenas non bailan. Anímoas e só dúas saen unirse á gargallada. Aprenderon xa tan pequenas o pecaminoso dos seus corpos. Maldita sexa. A quen hai que esfarelar?

Ecos das mulleres perfectas
Hoxe vexo o comentario –o único- que unha lectora fai da parte da Crónica que fala das mulleres perfectas. E alédome profundamente ao comprobar que o radar de mulleres perfectas comeza a activarse. Porque están aí en todas partes, como un alien. Semella fácil detectar atrocidades noutras culturas, pero ai cando nos tocan a nosa sacrosanta, que liberais e marabillosos e egalitarios somos todos. O que queda aínda por trochar.

Feirantes
Na furgoneta todo son risos, trípodes de micro rodando polo chan, altofalantes e cables. A troupe está aquí. Chegaron desde Tiruchy para a serie de representacións do noso programa de sensibilización sobre alcoholismo e dereitos das mulleres. Primeiro imos ata Mandapattur. A xente vaise achegando timidamente, o grupo percorre as rúas da aldea cantando e animando a todo o mundo a asistir á representación. Ambal e mais eu ficamos á sombra da furgoneta. Quedan aínda tres representacións máis nunha longa tarde de sábado que nove persoas deciden dedicar aos demais.

Cansazo de feirante
A min sempre me gustou o teatro, a ledicia desa relación especial que se establece entre as persoas do grupo, o traballo duro, tan duro, de preparar a representación, os imprevistos da escena, a novidade de cada representación. Vexo unha e outra vez (dez en tres días) a obra como se fose a primeira vez. As cancións varían, os comentarios. Collemos os bártulos de acó para aló, montando a luz cando xa é noite, vendo o revoar dos cabaliños do demo no atardecer. Á fin do día non podo comigo, e pregúntome como foron capaces os membros do grupo de representar, cantar e bailar durante unha hora en cada vila, incansables, desde as tres ata as once da noite.

O poder do teatro
Unha das obriñas que representan na función, a relacionada cos dereitos das mulleres, ri do Panchayat coa súa aprobación. Para representar nas aldeas tivemos que obter o permiso dese grupo de "sabios" que sentan rexer na vida dos demais, alcoholizados cando lles parece e cando non con todo o poder do cu patriarcal chantado debaixo da árbore ou no templo. Houbo que pedir o seu permiso, todo pasa por eles. Pero cando Uma di na obra: "E como pretendedes vós facer xustiza ás mulleres se todos sodes homes?" entón a palabra subversión aparece en maiúsculas no ceo da noite e eu sorrío, sorrío. É o poder do teatro.

Máis poder do teatro
Érguese para marchar de entre a multitude. "De marchar nada, que falta che fai ficar" dille a muller. A obra trata sobre o alcoholismo, incomodidade entre os homes, ganas de marchar, risos dos poucos que non beben. E co teatro o valor de demandar que as cousas cambien cunha simple orde.

Puro teatro
As cancións a última hora do día, os risos, serían xa un evento dentro da nosa furgoneta, cansas de subir e baixar, de montar e desmontar, dos problemas co micro. Pero máis evento son aínda sabendo que as persoas que as emiten son algunhas seropositivas, outras viven na máis paupérrima chabola do suburbio, algúns deixaron a prostitución por meterse no teatro e outras son traballadoras de proxecto facendo máis horas extra. Emoción.

Outra volta
A última representación, a décima, lévame de volta ao campamento. É de noite, como a última vez que o visitei en xaneiro, con Paco. Miro pola ventá da furgoneta o camiño escuro que leva ata ese pequeno reducto de luz. A xente está animada pola representación. En canto baixo da furgoneta as mans dos nenos tráenme o recordo. Decátome de como cambiou a miña percepción neste mes percorrendo as aldeas, só un día brevemente visitei o refuxio temporal e foi como se todo ese traballo, esa familiaridade, desaparecese ata o momento en que poño o pé no chan e oio as voces, os risos, as cariñas que se achegan rebuldeiras. E recordo todo o que nos une. Recordo cando din "Ela estivo aquí daquela, despois da tsunami". Despois da tsunami que segue sendo.

Xogando
As nenas e os nenos sentamos na primeira fila. Suresh creceu moito. Senta detrás miña caladiño e tócame o brazo con picardía. Eu fago coma quen que non me dou conta. Cando lle fago caso finxe non entender por que o miro. Continuamos co noso pequeno xogo un bo anaco. Vexo o seu sorriso e recordo as súas trabadas, couces e golpes, os seus sons inconexos, a súa tristura fonda nos ollos, a marca que aínda ten no pescozo, morta a súa irmá, el pendurado aínda daquela palmeira días e días no recordo. E o seu xogo, o seu sorriso, cúrame a min un pouco tamén.

AS CRÓNICAS ANTERIORES: