Vieiros

Empezando a rir
Alédome moito de ver a Kavitha. Abriunos a porta da súa casa en xaneiro, sentamos aló varias veces. A súa cara estaba triste e gris. Pero hoxe sorrí, falangueira. Conta aventuras dos políticos. "A segunda tsunami", chámalles ela. Un deles en conflito coa aldea proclamou que a Vadaku Vanjoor non chegara a tsunami, mesmo se morreron 20 persoas e moitas máis quedaron sen fogar (soa familiar, a unha marea negra que nunca sucedeu pero peor...). Agora Kavitha ri da estupidez do individuo. Polo menos podemos empezar a rir.

Outra muller
Parameswari parece outra muller. Non atopo mellor maneira de describila. Parameswari é a nosa animadora en Vadaku Vanjoor. Eu mesma contactei con ela en xaneiro. É a irmá de Kavitha e perdeu a súa única filla na tsunami, despois de moitos anos sen ter descendencia. Aquel día de xaneiro a súa mirada estaba perdida, foi Kavitha quen falou todo o tempo. Pero hoxe Parameswari sorrí e percorre a aldea incansable organizando cousas, impartindo as clases ás nenas e aos nenos, facendo o seguimento sanitario da poboación. É sen dúbida a animadora máis activa. Pregúntolle como está e dime que pola noite pensa na súa filla e éntralle a tristeza pero que durante o día é capaz de encher a falta co traballo, que lle fixo ben. E a min tamén vela.

Preguntas indiscretas
A primeira delas, claro, é se estou casada. Esta é a aldea das preguntas indiscretas. Río como contestación, obviamente estou perdida para a sociedade, á miña idade e sen casar. Recordo a pregunta reincidente da miña avoa (cando casas?). Logo está o meu nome, claro, que tamén fala por si. "Cristiá?" preguntan. Río tamén, dado que non son hindú (para iso hai que nacer) nin musulmana (chamaríame Fathima ou Tasneem ou Banu) terei que ser cristiá, que me queda? E logo a mellor. Unha vez que se convencen de que son estranxeira preguntan: Tinguiches o pelo? Daquela si que vai a gargallada. Morena natural, respondo. Nunca pensei que tería que pronunciar esa frase!

170 centímetros son demasiados
Conteño as miñas ganas de facer a proba porque me parecería unha falta de respecto. Estou segura de que se me deito no chan non caibo na choupana. Ao ancho. Mido 1,70. Estou segura de que non podería durmir estirada aquí. Sen embargo catro persoas (e unha máis en camiño) comparten este espazo (e unha galiña) no día a día. Esta é unha dos centos de choupanas do meu día a día.

Desexos dunha experiencia exótica
Na moto, de volta á oficina, vou matinando que oxalá metesen aquí a vivir a todos os que traballan no Banco Mundial e no Fondo Monetario, aos donos das empresas que explotan a nenos e mulleres (incluídas as galegas, non as esquezamos), a Bush, a Blair (coa súa pantomima africana)... a unha lista longa. Pero non se preocupar, haber hai espazo para todos, para algo temos 800 millóns de persoas sobrevivindo nestas condicións. Non se apurar, unha semaniña de vacacións no tranquilo rural de Karaikal, ou nos bonitos barrios residenciais de Tiruchy e logo a ver con que tripas volven ao traballo. O peor é que creo que nin así... tomaríano se cadra como unha experiencia exótica sen máis.

AS CRÓNICAS ANTERIORES: