Vieiros

Nós parimos...
En canto fago a pregunta sei pola súa cara que algo vai mal. Non contesta, mírame como intentando dicirme algo que non pode. Non é ela, Kalachi Devi, quen fala. É outra voz, a da sogra. Polo menos ten a honestidade de explicar que a rapaza non quere ter máis fillos pero ela ordénalle ter outro máis. Por que? Pregúntolle. O vello argumento é que así hai máis mans para botar no traballo. E máis bocas que alimentar, argumento de volta. E menos posibilidades de educación. Engado. Cando desmonto os seus argumentos básicos utilizo o meu, o único, o ineludible. En resumo, nós parimos, nós decidimos en versión local. Que lonxe está aínda iso.

Preocupación
A filla maior de Kalachi Devi ten tres anos e ten medo da choiva. A última vez que caeu saíu da casa berrando "tsunami, tsunami". O seu avó rompeu un brazo e unha perna, perderon a casa. Pero ao final están no mesmo sitio ca antes, a indemnización do goberno non deu para máis que para reconstruír a choupana. O mar roxe ao fondo da conversa e eu sinto a preocupación na boca do estómago.

Pantomimas
O meu mestre de danza pregúntame pola mañá se non imos (IND-PDI) organizar algunha xuntanza ou función na que poida bailar. Eu miro con cara desconcertada. Non imaxino espazo para un baile nas nosas actividades ou xuntanzas, a menos que queiramos promover o surrealismo e eu baile mentres avalaimos o traballo realizado (estilo película local). O mestre deixa a idea e seguimos coa clase. Cando regreso á oficina na moto vexo que están montando un escenario e poñendo cadeiras diante da sede da autoridade rexional. Penso que será aínda algún efecto secundario do día da Independencia. Ao longo do día entendemos que é unha ONG (outra máis, parece que esta é a moda do momento) que vai repartir cartos publicamente ás mulleres das aldeas. A min acéndeseme a retranca... pois como pillen a quen leva os cheques, dígolle a Rajalingam.

Desgaste
Comezo a notar o desgaste de tantos actos estúpidos, de tanta ostentación baleira. Cada día un pouco máis do mesmo. Hoxe cóntannos que outra ONG decidiu darlles 3.000 rupias ás mulleres dos grupos de aforro creados polo goberno. Está claro que descoñecen o funcionamento dun grupo de aforro, no que non se dan cartos individualmente, danse cartos ao grupo para que os rote e os distribúa en crédito. Tamén ignoran outro punto básico, o de que cando se dá crédito normalmente non se dan os cartos senón o investimento para o que se pide (por exemplo, se unha muller quere comprar unha búfala para producir leite, vaise con ela ao mercado e mércase a búfala). Isto evita desvíos dos fondos aos petos dos homes e á botella, por exemplo. E tamén que a xente gaste os cartos en calquera cousa no canto de nunha actividade produtiva e que despois non os poida devolver ao grupo. Ata aquí estaba claro que os da devandita ONG non tiñan moi claros os principios básicos do funcionamento dun grupo de aforro. Pero o mellor do caso é que lles deron 3000 rupias ás mulleres e logo pedíronlles 2000 para poderen entrar nunha suposta federación de grupos. A miña cara é toda ela un signo de exclamación, mesmo despois de oír a mesma historia repetida por varias afectadas.

AS CRÓNICAS ANTERIORES: