Vieiros

A miña debilidade
Domingo é tamén día de traballo. Todo vai ben no campo sanitario ata que acontece. É a miña debilidade insuperable, algo físico que non podo controlar, a primeira vez que me aconteceu, nunha análise cando tiña cinco anos, perdín o coñecemento e case mato a miña tía do susto. Chega xente dos suburbios para a inspección do otorrinolaringólogo, eu sento tranquilamente mentres pasan ante min innúmeras infeccións de oído, gorxas inflamadas e outras vicisitudes.

E entón vémolo. Aínda que o campo non ofrece tratamentos avanzados, só medicamentos e derivación hospitalaria, este "caso" non pode agardar. Porque o caso é un anaco de lapis no nariz dun neno. O médico disponse a extirpalo e eu creo que despois de tantos congresos médicos de cirurxía estou máis que curada de espantos (son capaz de interpretar operacións en vivo sen pestanexar e en partes do corpo bastante menos dignas có nariz)... pero non é así. Aí está o sangue a borbollóns e noto como o mundo comeza a desaparecer diante dos meus ollos e o meu sangue se retrae non sei moi ben a onde.

Desaparezo como podo ata chegar a un lugar agochado onde me derrubo e poño as pernas en alto. Pasa aínda un tempo ata que o mundo volve ao seu sitio. Pero aínda sinto o estómago a se me encoller cando alguén menciona o momento. Tamén me encolle o estómago o comentario do médico: É a incultura. Como se só os nenos pobres metesen cousas polo nariz (que para iso está, pensaría un neno). Calo a boca porque colabora de maneira gratuíta e non estamos para perder médicos voluntarios.

Alén das esixencias do guión
Ao remate do campo sanitario aínda unha visita ao grupo de voluntarias e voluntarios que preparan o teatro de rúa para Karaikal. O grupo escribiu as obras, que combinan música e teatro. Levarémolos a Karaikal para lanzar a campaña de sensibilización sobre o alcoholismo e dereitos das mulleres. Logo formaremos un grupo propio para falar tamén da tsunami. Algunhas das voluntarias son persoal do proxecto que PDI ten para prevención da SIDA. E a min sempre me abraia o compromiso que fai que nun domingo, nun festivo, estean dispostas a seguir facendo máis, indo alén das esixencias do guión.

Presentacións
Manimekalai nunca descansa. Chego á casa e aló están algunhas das súas investigadoras traballando, organizando. A presentación ponme un sorriso na cara: "Esta é María. Tamén é unha feminista". E entón síntome na casa. Algunhas das súas alumnas traballan en dereitos das mulleres, outra é filla da presidenta de Asociación Democrática de Mulleres da India, unha das organizacións feministas máis importantes do país. Estas tamén son as mulleres da India.

Festivos
O día 15 tamén é festivo na India. É O festivo. O Día da Independencia. Para min o día de regreso a Karaikal, o día en que Manimekalai sae na radio para falar dos grupos de aforro de mulleres e só chaman homes para preguntar. O día de ver pasar vilas e aldeas, de prepararme o reencontro coas clases de baile, coas 15 aldeas, coas casas caídas, coas fotos dos mortos, coa ONG-land... Collo aire. Quedan tres semanas de nadar en augas revoltas.

De volta
Hoxe por fin fago a proba. Collo ese cd, o que escoitei obsesivamente en xaneiro, aquí en Karaikal. O que non puiden volver escoitar desde entón pola sensación viva de dor, pola angustia dos recordos e tamén pola sensación de cando a miña vida era diferente, cando non pasara por todo isto. Estou aquí de novo. Mirando pola ventá as palmeiras. Deixo que a música me invada. Quero transformala e que me transforme. Recordo a dor do meu corpo, a alma rota, a falta de aire. "Harder to breathe".

Volve a danza
O meu mestre de danza non parece alterado polo feito de que non practicase nada estes quince días. Máis que nada o meu tendón de aquiles precisaba un descanso. Rematarei o Shiva padam, e promete ensinarme un thillana e un allaripu. A primeira semana estaba tan cansa da viaxe, doume conta agora. Ás veces paréceme imposible que poida mover os pés tan rápido, pero xa se sabe que en min hai algo de demo de Tasmania, por algún sitio ten que saír.

Outros efectos da tsunami
Aquí non hai morte nin casas caídas. Demasiado lonxe da auga. Só hai choupanas sen sequera paredes. Homes borrachos na rúa. Non hai traballo. Antes eran labregos de xornal. Pero o goberno xa lles dixo que as terras onde antes traballaban tardarán como pouco cinco anos en recuperarse. Os terratenentes están empezando a vender, o sal e a area non importan a quen quere construír unha casa. As persoas son fantasmas de po e roupa esgazada. E eu penso que non importa as veces que teño entrado antes en aldeas así, sempre teño a sensación de que é a primeira, de que me volve esgazar o corazón.

Un traballo a medida
Tres mulleres de Kuwavan Kulam asistiron ao curso de formación que organizamos a semana pasada. Trouxemos ao instructor de Tiruchy para ensinar a un primeiro grupo de mulleres a fabricar incienso. As mulleres acordaron traballar xuntas. Unha delas, Chitra, padece ananismo. Ten unha filla de tres anos e foi abandonada polo seu home. Aínda que rematou a primaria vive da súa pensión de discapacidade porque di que non atopaba un traballo axeitado para ela. Pero agora parece que o atopou. Coas súas dúas compañeiras quere dedicarse a facer incienso. Teño gana de ver a Chitra dentro de un ano.

Entradas para a ópera
O alpendre para as clases está clase rematado. Ata o de agora as nenas e nenos de Kuwavan Kulam sentan debaixo dunha árbore, demasiado preto da estrada. Desde a miña primeira semana aquí xa van sete alpendres para poder acoller as clases, mañá comezarei a revisalos todos. As meniñas prepararon unha obra de teatro para o día da independencia. Convídanme a unha representación. Se me regalasen dúas entradas á ópera de París non me faría máis ilusión.

AS CRÓNICAS ANTERIORES: