Vieiros

Sen función social Ao final non puidemos escapar. O meu foi un accidente. O dela ir recoller a Kavin. Cando cheguei á casa non había chaves. Normalmente queda a veciña coa chave pero saíran e non había forma de entrar. Volvín á oficina para localizar a Manimekalai. Ao cabo dun pouco apareceu o seu cuñado. "Por favor vén á nosa casa a unha pequena cerimonia". HORROR na miña cara. Xa estiven demasiadas veces nese tipo de eventos. Sentar a ser observada, aturar as mesmas preguntas atorrantes. Sen escapatoria accedo reticente. Sei ademais que a cerimonia á que se refire é aquela da que falaba Manimekalai pola mañá, esa na que temos que preservar a saúde dos nosos maridos. Que facemos as solteiras? Está claro que non temos función social.

Formigueiro de mulleres O formigueiro de mulleres que hoxe anda pola rúa non ten parangón. Todas coas súas mellores galas, as flores no pelo, as ofrendas na man. Ata no pequeno templo da nosa rúa non cabe un alfinete. As rúas rebolen. Seguramente para moitas estas son as únicas actividades da súa vida social. O único momento de ver ás mulleres da familia, de saír da casa sen homes. E eu paso no rickshaw comprendendo o difícil que é cambiar de papel social cando a unha a convencen de que o mundo non xira sen a súa presenza. É o que ten a escravitude, precisa unha mitoloxía na que manterse, para evitar a rebelión. Precisa que lle digan a unha que ninguén cociña coma ela, que se sae traballar os fillos se fan delicuentes, que se abandona a relixión o marido morre, que se non casa non fai servizo social. E para transmitir esas mensaxes nin sequera fan falta palabras, ou acaso non publicitan as axudas a ter fillos como axudas ás "mais" e os deterxentes os seguen anunciando señoras? Isto si que é unidade na diversidade. A mesma escrativude en todas partes.

Música Kavin e mais eu temos unha obsesión en común: a música. Ela leva dúas semanas poñendo o mesmo cd cada día para activarse polas mañás. Eu fago o mesmo dentro dos meus cascos. Só que agora xa me fixen adicta ao "Konja nerum" ("Un chisquiño de tempo") e outras cancións que ela escoita. Indícanme que o día comeza e póñenme enerxía. Deixo o meu Dynamite de Jamiroquai para máis tarde.

Ondas na auga A enerxía é contaxiosa. Ao principio falan pouco, teñen a timidez de quen non ten hábito de estar en público entre iguais. Pero pouco a pouco as voces comezan a levantarse como pequenas ondas na auga. Logo o son faise claroe diáfano. Son a mocidade dos suburbios. Tamén queren cambiar o mundo.

Nacen os Clubs de cooperación A xuntanza cos grupos de mocidade do proxecto tiña un obxectivo principal, falarlles dos clubs de cooperación. Esta é outra pequena teima miña, outro compromiso adquirido. Levounos dous anos poder darlle forma e corpo a esta idea. A unha idea que naceu en Shewa Robitt, na montaña de Etiopía. Aló tiven a sorte de estar cun grupo de mozas e mozos que como os de Tiruchy loitan por un mundo diferente. Convidáronme á cerimonia do café, un dos eventos sociais máis acolledores que coñezo, mesmo para unha abstemia do café, té e outras bebidas excitantes coma min. A cerimonia do café é unha das metodoloxías que utilizan para falar de sexualidade e da SIDA con xente da comunidade. O aroma dos grans do café atrae á veciñanza que senta comer o seu anaco de pan, ou flocos de millo, e beber paseniño a cunca quente de café. É un momento para falar, para convivir. E foi durante ese momento para falar cando me comentaron a idea: queremos poñernos en contacto con outras mozas e mozos doutros países, é posible? E desde ese momento eu quixen que fose posible. Porque para unha rapaza de Shewa Robitt o mundo non inclúe o teléfono, a tele, internet, un hospital, o banco, a universidade. E ese desexo de estar en contacto con iguais pareceume grande e precioso. Por iso turrei e turrei e á fin, con sabor agridoce pola situación actual do país, estamos aquí.

AS CRÓNICAS ANTERIORES: