Vieiros

Controlando o carácter
O ambiente na casa Vinay provócame vagas de ansiedade. Por unha banda están as atencións á miña persoa que aprecio no seu sentido estricto pero que para alguén coma min son a tortura máis importante que se me pode facer sen traspasar a lei. O feito de ter alguén mirando para min o día enteiro e pendente do meu máis mínimo movemento levántame vagas de violencia asasina. Procuro controlarme e levalo todo con delicadeza e un sorriso.

As mulleres perfectas
A miña ansiedade aumenta coas mulleres perfectas. A mai de Vinay, a súa cuñada e a súa muller Geetha, esta última a única que comezou a traballar fóra da casa. Con todos os meus respectos para as mulleres que deciden ser amas de casa (non é este o caso, aquí non hai decisión, e eu dubido moito que chegue a habela en ningunha instancia), a min dáme voltas a cabeza como á nena do Exorcista se penso en botar a vida como estas tres. Cociñando, vendo a tele e facendo dos fillos uns inútiles, mirando para eles todo o día non vaia ser que abran a boca e non haxa ninguén para rirlles a gracia. As entrañas convértenseme en quilos de sosa cáustica, non o podo evitar. E entón penso nas mulleres de Afganistán e sobre todo nas mulleres de Irán, xa que boto o día pegada a "Ler a Lolitha en Teherán", de Azar Nafisi, un libro abraiante. Penso nas mulleres que podían vivir coma min, cunha pequena illa de mínimos dereitos, e que de repente se viron privadas deles, de liberdade e tiveron que converterse en mulleres perfectas ou morrer. A posibilidade está sempre aí. O retroceso pode comezar en calquera momento. Cómpre ficar cos ollos abertos.

As mulleres perfectas ao ataque
Geetha insiste en comentar o mal que cociña Manimakalai, a muller de Ambal (estivo dúas veces na súa casa). Eu non deixo que entre nese tipo de valoracións, coñezo a estratexia das mulleres perfectas, coñézoa tan ben. As mulleres perfectas que chaman a Manimekalai para dicirlle que Kavin vai ter un trauma porque ela sempre anda dun lado para outro (por suposto que Ambal viaxe non ten ningunha relevancia, é un home!). E Manimekalai debe de ter os brazos como unha nadadora de primeira división porque as ondas son enormes e ela continúa cara adiante. Eu miro con toda a mala uva da que son capaz a Geetha para poñer fin á súa insinuación sen ter que comentarlle a miña verdadeira opinión sobre a importancia que ten cociñar ben fronte a ser unha muller que traballa polos dereitos das mulleres, polo coñecemento, pola súa familia e que ademais é unha das persoas máis xenerosas que coñezo. Mulleres perfectas a min.

As mulleres perfectas preservan a orde do mundo
As mulleres perfectas son as encargadas de preservar a orde do mundo. Do humano e do divino. Sen elas a sociedade viríase abaixo. Iso é o que lles fan pensar. Esa é a súa gaiola, o seu cárcere. Son os alicerces da sociedae, que importancia. Xa non só porque son as que alimentan, as que paren, as que non teñen vida para que a outra metade a teña, senón porque delas depende a orde divina. Deben facer os seus xaxúns cando toca e preparar as comidas específicas dos festivos sinalados. Aquí iso de facer orellas no antroido adquire outras dimensións. Hoxe é o Nagapanchami, o festival da serpe, e as mulleres botan a tarde na cociña facendo unhas empalagosas bólas de froitos secos e outros ingredientes que prefiro non coñecer. Non é unha opción, é o seu deber. Tamén é o seu deber non cociñar nada frito hoxe, só arroz. E eu non sei, se fritindo algo puidese dinamitar todo este cárcere colectivo de media humanidade, cos barrotes da fe, da obriga, da pureza e de todo o que se poida imaxinar sacaría agora mesmo a tixola e comezaría a fritanga, alguén se anima?

As mulleres perfectas láianse
As mulleres perfectas láianse porque desta vez vou pasar moi poucos días con elas. Pídeo a miña saúde mental e tamén o traballo que me agarda en Tiruchy e Karaikal. Entre outras cousas a miña visita a Davanagere tamén ten que ver co traballo. Vinay quere que vaia ver os grupos de aforro que formaron nun suburbio da cidade. E ese é o meu único momento de alivio. Na miña mente as palabras de Ambal facendo mofa dun dos moitos eslóganes do goberno indio. "Vai ao suburbio, xa sabes a grandeza da India, ‘Unidade na diversidade’, os pobres haichos en todas partes por igual". E esa pequena subversión de Ambal recórdame que hai un mundo alén das mulleres perfectas ao que necesito volver.

Segregación sexual
Non teño billete de tren de volta de Bangalore a Tiruchy. O luns é o día da Independencia e a xente viaxa para pasar o festivo. Ao final consigo un asento nun autobús. Ao principio os calafríos córrenme polas costas como formigas. Un autobús. Preparo o meu imperdible e decídome a ir á policía (seguramente para que se rían de min) se algo pasa en canto baixe da potencial tortura do habitual acoso. Pero neste bus hai asentos reservados para mulleres. E odio tanto o acoso como os asentos reservados para mulleres porque son dúas verdades indisociables. Mentres haxa esa segregación non haberá paz para as mulleres. Mentres os homes se comporten impunemente como animais e se reclúa ás vítimas eu seguirei berrando. Que esta non é a solución. Aínda que á súa costa poida durmir nesta noite infernal na que a miña vida persoal se esfarela ao outro lado dos paralelos e os meridianos. Non é a solución.

AS CRÓNICAS ANTERIORES: