Vieiros

O tempo transcorrido
Desde a última vez que nos vimos pasaron tantas cousas na vida de Tasneem. Houbo un tempo en que crin que a perdera para sempre, houbo un tempo en que a tristeza me invadía co seu nome que chega agora cuberto de esperanza. O ano pasado Tasneem acababa de ter unha meniña, estaba no medio dun inferno tan común que parece non existir. As malleiras, as presións, as torturas. Todo polos cartos. Tasneem casou por amor pero o seu home e a súa familia política comezaron a pedir dote. A torturala para que a súa familia pagase. A última vez que nos vimos era unha sombra de si mesma, escapara da cidade, tiña que volver antes da noite para que non soubesen que estivera fóra.

Hoxe
Pero hoxe está aquí e non ten que volver. As ironías que ten a vida, o seu home suicidouse por accidente. Si, por accidente. Tentaba presionar ao seu pai para obter cartos (cartos, cartos, cartos) e tomou unhas inocuas pastillas que resultaron non ser tan inocuas. E así, con esa ironía propia dunha película do cine local, rematou o pesadelo. Rematou o pesadelo e comezou a loita.

Preto do corazón
Cando Tasneem abre o burkha vexo aló, pegado ao seu corazón, o aparatiño das palabras. Un móbil envolto nunha pequena funda de macramé e plástico. Lévao colgado ao pescozo. "Que funda tan simpática", dígolle. Median só uns segundos e téñoa nas miñas mans. "Para ti". E eu que nunca levara o móbil ao pescozo decido cambiar de hábitos porque esa funda estivo dentro do burkha de Tasneem, preto do seu corazón, e aí é onde quero levala sempre.

A esperanza
Tasneem é para min a esperanza. Recluída nun burkha pero a esperanza. Saíu da casa, marchou estudar a Hyderabad. Tasneem é un paxaro nunha gaiola. Quere voar. E non lle deixan. Non sei por que recordo a película O Piano, hai un tema da banda sonora que se chama "I clipped your wing" (corteiche a á) se non recordo mal. E penso nas ás de Tasneem. Nas súas pequenas felicidades ocultas para todo o mundo. Xogar na choiva. Bailar (está prohibido na súa comunidade). Estar soa. Ler libros. Debaixo dese burkha un paxaro. Aprendendo a voar.

Que queres ser de maior?
No cuarto sentamos na cama como dúas nenas pequenas. Desde o percheiro míranos ese fantasma negro. "Quero facer outra carreira" di Tasneem. Xa ten unha, acaba de rematar. "Quero seguir estudando toda a vida". "Pois fai o doutoramento", dígolle eu. "Doutora Tasneem!", chamo con repecto. O seu riso ábreme as portas do corazón.

Domingo no Lal Bagh
O domingo imos ao Lal Bagh, o xardín botánico de Bangalore. Bangalore é a cidade dos xardíns, pero mellor non ir soa. A min (e estou segura de que a Tasneem tamén) nos gustaría poder sentar na herba, nun banco, sen o perigo do acoso sexual. Hai anos fun á biblioteca de Bangalore e cando saín un individuo tocoume un peito e logo outro foise masturbando á miña beira ata que cheguei como puiden á rúa principal. Está claro que hai lugares que non son para unha muller, será esa a mensaxe?

Determinación
Durante toda a fin de semana Tasneem deixou o burkha colgado, desprendeuse da súa pel. Quere vir traballar a Bangalore. É experta en informática. Quere ir vivir ao estranxeiro, levar polo menos á súa filla maior. Aquí, en Bangalore, non ten familia que a fiscalice. Tasneem quere ser libre. Eu anímoa. Ten medo polas súas fillas. Pero ten a determinación e o valor. "Non quero depender de ninguén", repite como un mantra. A súa familia política quere casala de novo. Ela non entende por que. "Non estou disposta a pasar por toda esa... traxedia outra vez". Ás veces só necesitamos alguén que nos reafirme. E eu estou aí para iso, para construír con Tasneem outro mundo posible.

Cando?
Cando o seu pai a vén buscar e a vexo novamente dentro da mortalla o meu corazón cúbrese de nubes. Non podo expresar a tristeza fonda, o abafo de ver a esa muller vital convertida nun silencio. A dor da separación. Cando volveremos a vernos?

Seguir a viaxe
Deixar a Tasneem significa que teño que seguir de viaxe, ata Davanagere, a preguntarme por que fago esta visita de rigor a Vinay e a súa familia. Non teño escapatoria, débolles a amizade que nos profesamos. Cando chegamos despois de cinco horas de tren recíbeme o son das campaíñas da oración e sei que aquí estou, como diría Blanca, na casa das mulleres perfectas.

AS CRÓNICAS ANTERIORES: