Vieiros

Seguro que xa oíron antes falar deste filme. Obtivo o premio ao mellor director no Festival de Sundance e a súa fama leva todo o ano estendéndose como a pólvora entre cinéfilos e freakies do mundo enteiro, ansiosos por ver os froitos do delirante estudio de campo do señor Spurlock, que pasou un mes enteiro almorzando, xantando e ceando en ¿restaurantes? da cadea McDonalds.

Once quilos de peso gañados, o colesterol en alza e o fígado a punto de rebentar son as consecuencias da súa lamentábel dieta, contado isto con humor que, como sabemos, non é incompatíbel coa seriedade e a análise rigorosa dun modelo de vida profundamente destrutivo. Hai que recoñecer, con todo, que o traballo de Spurlock padece algúns malos vicios moi propios da MTV, así como un comportamento demasiado teatreiro e esaxerado. Haberá que agardar a que acalme para comprobar se será capaz de producir cousas verdadeiramente brillantes.

Cómpre ter o talento (escaso) de Fernando Trueba para facer un documental sobre unha favela de Salvador de Baía e a súa música e conseguir que resulte profundamente aburrido. Ao longo das súas falsísimas dúas horas, El milagro de Candeal' revisa con mirada de turista o proxecto formativo que desenvolveu nese barrio Carlinhos Brown, o noutrora grande percusionista reconvertido agora en estrela do chunda-chunda radiofónico. O vetusto Bebo Valdés pasea os seus ollos extasiados por unha especie de idílico Shangri-La de paz e harmonía onde a xente tocando os bongós se redime da pobreza e da tristeça que não tem fim.

Moito menos irritante é 'En el mundo, a cada rato', traballo que reúne cinco mediometraxes de cineastas españois construídos en torno ás prioridades básicas que define a UNICEF: a SIDA, a inmunización, o desenvolvemento integral do neno, a protección contra a violencia e a explotación, e a educación das nenas. De todos eles, só o último dos episodios, creado por Javier Fesser, paga verdadeiramente a pena pola súa gracia e frescura.

Dentro da Sección Oficial proxectáronse xa os dous últimos títulos a concurso. 'Bombón, el perro', de Carlos Sorín, o das 'Historias mínimas', é un caramelo tan agradábel como escaso de substancia. Un home cincuentón e sen traballo recibe como regalo un bonito dogo con grandes posibilidades de triunfar en concursos caninos. Convencido de que o cadelo lle reportará premios e cartos recupera a esperanza nun futuro máis próspero, ata que descobre a escasa vontade reprodutiva do animal. Como ser humano resúltame algo molesto constatar que a única mirada na que asoma algo de intelixencia neste filme irrelevante é xustamente a do becho.

Ambientada no Curdistán iraquí nas semanas previas ao derrocamento de Sadam Hussein, 'As tartarugas tamén voan' non acaba de atopar o punto de equilibrio necesario entre o rexistro lixeiro e inxenuo que predomina en moitos momentos e as atrocidades que asoman ao fondo. Cos habitantes da aldea preocupados por recibir noticias dunha guerra que saben próxima, un rapaz, Kak Satellite, instala unha antena desde a cal poderán recibir as imaxes das televisións estranxeiras. Kak é o líder dun gran grupo de nenos aos que coordina en labores diversas como a recollida de minas que logo serán revendidas. Unha rapaza con intencións suicidas e un mozo mutilado con visións proféticas completan unha película nada cómoda de ver e que serve para cubrir a obrigada cota mesopotámica que debe ter todo festival de cinema.