Vieiros

Solucións a medias

Imaxino estar cuberta de queroseno. A pel brillante. O olor. Sobre todo o olor. O pánico. Un misto, a morte. Na parte de atrás da mente de cada muller india debe haber un espazo para o queroseno. O medo ao lume. A maneira máis cómoda de matar. Milleiros de mulleres cada ano.

Imaxino estar cuberta de queroseno pero non son eu, senón Poranji, quen fala. Quen conta como o marido lle botou por riba o combustible. "Tivemos un problema", e explica as causas das desputas. "O teu problema chámase intento de asasinato", dígolle. E non fun a única que pensou así. A súa irmá e as mulleres do grupo de aforro de Krishna Kinan Kovil foron á policía. Puxeron unha denuncia. Houbo unha investigación.

Aínda así, o estigma da separación é demasiado forte. O marido segue vivindo con Poranji. As cousas di ela que volveron á normalidade. A presidenta do grupo di que a normalidade é a ameaza de virlle enriba como lle toque un pelo. A protección é sempre unha solución a medias. Pero unha protección a medias é sempre mellor ca ningunha solución. E nesta en particular hai unha cantidade de valor que non se pode medir por ningunha escala.


Reencontro con Vahnu

Hoxe volvo ver a Vahnu. Está sentada na primeira ringleira co seu irmán, coas ceras dispostas e flores no pelo. Vahnu vén ao concurso de debuxo e mírame coa cara sorrinte. Fágolle acenos coas mans nunha pausa na que toma té. "Está bo?" pregúntolle. E ela asente. Despois queda comer e fica para o concurso de relatos orais. As mulleres dos grupos de aforro contan historias, algunhas a súa propia vida. Ela, que non oe, mira con atención. O seu irmán achega a súa cabeza á de Vahnu e xoga con ela de cando en vez. Eu miro desde lonxe contenta. Vahnu non está soa.


Breve morriña

Sento coas pernas enguedelladas no sari e no refaixo. Vai calor e véñenme á cabeza os meus pantalóns vaqueiros aos que lles faltan dous botóns (de catro). A auga e o frío do inverno. Un momento estraño de morriña. Ou un recordo fugaz dos días que quedan para volver. Cada vez menos. Pasando por diante dos ollos coma lóstregos fugaces.


Atando fíos

Aquí neste pequeno anaco branco comezo historias que quedan abertas, algunhas non veremos o remate nesta vida. Pero algunhas evolucionan. Para iso estamos, a mandar.
O outro día vin por primeira vez a Shakila, co seu fillo Ashik, cos peíños queimados el e cicatrices na cabeza ela. Despois, coma unha treboada, revolución na oficina. "Primeiro precisa un medio de vida, logo terá que decidir sobre o resto co noso apoio", falamos.

Porque Shakila non pode saír da casa, non ten con quen deixar o seu pequeno. E non ten medio de vida excepto os cartos pobres que lle dá a mesma man cás malleiras que lle abriron a cabeza. Hai que romper esa man. Ambal e mais eu convidámola ao concurso, o mesmo onde está Vahnu. E falamos con ela. "Eu non sei facer traballo ningún", di Shakila. "Non te preocupes, podes aprender. Nós apoiámoste", di Ambal de pé cun sorriso. E ela marcha co pequeno nos brazos. A porta está aberta. Os fíos comezan a facer unha alfombra. Unha voadora.