Vieiros

Tamén se apuntaba algo difícilmente contestable: as sociedade máis cohesionadas, con menos iniquidade social, son máis seguras e, por seguras, máis felices. Poucas experiencias son tan evidentes en África como esa: segregar, condenar un segmento da poboación a infravivir na pobreza, na inseguridade, na delincuencia, no reino da mafia, crea unha situación extremadamente inflamable. Ademais, no sector “integrado” e confortable vívese cunha enorme culpablidade (por iso hai tanta densidade relixiosa e tantas armas nas gabetas), e a culpablidade xera medo, e o medo violencia. Michael Moore, o neno malo do cinema americano, falábanos desa culpablidade e dese medo nese paraíso do evanxelismo e o rifle que é USA, na súa Bowling for Columbine. Tamén rastrexamos algo diso todo nos acontecementos tremendos dos arrabaldos de París de hai ben pouco.


Temos medo porque depositamos a nosa fe nas cousas, no confort, na tecnoloxía, no privilexio. Non somos quen de vivir desapegados de tanta falsa seguridade, de recuperar a felicidade que dá ser independentes de tanto envoltorio, de saber vivir no deserto. E, presos do medo de perder a nosa posición, vivimos con culpa e á defensiva.


Se a pascua é liberación, debe ser liberación do fetichismo das cousas e das comodidades, e das seguridades inxustas. Todo iso debería morrer, para que revivise o valor do pequeno, da simplicidade, da mirada sen medo na que os humanos nos podemos atopar por riba de raza, credo u condición.


Felices pascuas.