Era o ano 1843 cando o fomentador catalán Juan Goday instala na Illa de Arousa unha fábrica de salgadura. Anos máis tarde, ao longo dunha viaxe que o leva a pasar por Francia, coñece novas técnicas de conservación dos alimentos e, ó seu regreso decide montar na Illa de Arousa unha fábrica de conservas.     Corría o ano 1879 e Goday estaba a poñer a semente da industria conserveira galega nun lugar eminentemente mariñeiro como era naqueles momentos históricos A Illa de Arousa.  

As novidades que tiña esa nova fábrica eran:   

• O propio inmoble: unha fábrica con cheminea –ainda hoxe en pe- na cal a disposición da maquinaria e do persoal seguía unha lóxica destinada a acadar o máximo rendemento

• O innovador método de conservación ó "estilo Nantes” no que a sardiña se fritía antes de ser enlatada

• A organización do persoal estaba moi clara e ben deseñada coa finalidade de obter un maior aproveitamento da man de obra (moi barata naqueles intres). Nesta imaxe podemos ver o cadro de organización do persoal fixo da fábrica.

• A importación dunha máquina de vapor desde Birminghan

• A incorporación á plantilla de técnicos franceses e soldadores especializados

         


      Desde xeito e dende a nosa terra galega, Conservas Goday entraba en competencia no mercado Internacional das conservas, en mans francesas naqueles momentos. Da calidade dos seus produtos dan boa fe os premios conseguidos ó longo dos vindeiros anos en numerosas Exposicións Internacionais, tales como a de Londres de 1883, Amberes en 1885, París 1889 ou Barcelona 1888. A fábrica continuou proporcionando traballo e riqueza ás xentes de A Illa de Arousa ata pasada a metade do século XX, en que cerrou as súas portas.   

    Porque se considera a primeira fábrica de conservas?

             Por aqueles anos (mediados do século XIX) non existía en Galicia ningunha instalación onde se puidese contemplar o nivel de optimización das instalación e do proceso produtivo como posuía A Fábrica de Conservas Goday.

                O proceso de produción estaba moi ben organizado, como recolleu J. Fernández Casal nun documento de gran valor para a recuperación do patrimonio cultural e histórico, e era o seguinte:   O peixe –sardiña sobre todo- despois de ser salgado, desviscerado, limpado e tostado en dependencias anexas, entraba neste edificio e no interior era disposto en parillas para ser empacado
.

Así, e colléndoas de unha en unha, cortábaselles a cola para introducilas na lata con sumo coidado.

        Tamén é importante destacar a sustentabilidade e aproveitamento da enerxía que se producía na fábrica xa que “paralelamente a este proceso tiña lugar a soldadura das latas, aproveitando o gas procedente dunha combustión incompleta que se producía na caseta do patio”.

        Outro dato interesante que reflexa a importancia do aproveitamento das materias primas coas que se traballaba é o do proceso de aceitado: “Cheas as latas, pasaban ás mesas de aceitado, onde se dispoñían en torres para que o aceite, despois de sobordar as superiores, enchese tamén as de abaixo”.
 

        Finalmente o proceso remataba con cerrado das latas nas sertidoras para, despois de ser revisadas e colocadas en caixas de madeira, encamiñarse ó esterilizado final nos autoclaves.

        A dureza deste traballo é palpable nas verbas do propio Juan Fernández Casal: “As revisadoras ían recollendo unha por unha as latas que saían da sertidora e coa vista e tacto buscaban defectos que eran reparados ó instante cun punto de estaño. Era tarefa fatigosa para a vista. Ao finalizar a tarefa saían cos ollos vermellos e inchados”.