Vieiros

Vieiros de meu Perfil


Edición xeral

RSS de Edición xeral
Crónica dende a India IX

Tirar a chave

Nesta nova crónica, María Reimóndez conta o duro encontro con Sangeetha, casada e con dous fillos aos 19 anos, vítima da violencia no fogar e nunha sociedade que a condena a casar na adolescencia.

María Reimóndez - 10:15 05/08/2007

Tirar a chave

Cando vexo a Sangeetha entendo o cambio das cousas. Sangeetha padece unha xordeira e o proxecto deulle apoio para conseguir un audífono e para que puidese asistir a unha escola adaptada ás súas necesidades. Pero hoxe Sangeetha, que ten 19 anos como moito, leva no colo un meniño e ao redor do seu pescozo vai cinguido o colar da escravitude, o mangalasutram que indica o matrimonio.

Rebeca, a nosa traballadora social, cóntame que casou e que ten un fillo e outro en camiño, e tamén que o seu home malla nela todo o que quere, que lle dá moi mala vida. Casaron "por amor", o cal neste triste concepto de relacións humanas, sobre todo para as e os adolescentes significa que para estar con alguén que nese momento lles gusta o único que poden facer é casar e despois rematou todo, non hai espazo para experimentar e aprender, e escoller a alguén con 17 anos (moitas veces nin con 17) para a toda a vida (aquí si, pois o divorcio aínda ten un estigma social impresionante) non sempre asegura bos resultados.

Cando vou falar con ela vexo a tristeza nos ollos, se cadra a mesma que hai nos meus. Non podo evitar preguntarlle con rabia o absurdo: ¨pero por que non agardaches para casar?". "Non te enfades comigo", dime, "foi unha decisión da miña vida pasada". Que agora é presente e futura. A porta está pechada e alguén tirou a chave da esperanza. É hora de buscala de novo.

A soidade


O sábado remata con cansazo, un día longo de oficina pola mañá e unha longa tarde ata as oito con grupos de mocidade, analizando o cambio de mentalidade con respecto a cuestións sanitarias e de xénero. Chego á casa cargada de ideas, de imaxes e de toda a semana que pasou voando diante dos ollos. E penso no verso de Kutti Revati: "A soidade fixo dela unha cunca de cinsa", tan triste e fermosa e ao tempo tan contraditorio co que eu sinto. Coa necesidade da soidade para recapacitar, co gusto que teño por ela e o que a boto en falta en certos momentos nesta vida do outro lado. A soidade fai de min unha cunca de auga fresca na que ver os reflexos do mundo.


3,43/5 (7 votos)


Sen comentarios

Novo comentario

É preciso que te rexistres para poder participar en Vieiros. Desde a páxina de entrada podes crear o teu Vieiros.

Se xa tes o teu nome en Vieiros, podes acceder dende aquí: