Vieiros

Eran as 11 da noite e pequenos grupos se ían formando diante do edificio da Universidade de Barcelona e no bar do outro lado da Gran Vía, no Estudiantil. Alá os coordinadores dos autobuses repasaban as listas rodeados de pancartas, bandeiras, cadaleitos cos nomes dos petroleiros afundidos no litoral galego, un barco de 5 metros de longo, negro coma o chapapote co nome de Prestige, e unha enorme bandeira de 16x10 metros que había unhas semanas ondeaba no cimo de Montserrat. O galego e máis o catalán mesturábanse harmónicamente, sen prexuicios, sen sobresaltos, sen problemas para asombro dos curiosos que pasaban. Nesta plataforma somos metade e metade: uns fillos de galegos, outros voluntarios que foron e deixaron o esforzo e mais o corazón en Galiza.

A comisión de comunicación recebía á prensa que ía ir con nós ata Madrid: tres periodistas de radio e un cámara de televisión. Quedaran de facernos un seguimento de preto, ver como iamos nós a vivir a manifestación. Por fin, cara ás 12 da noite, puxémonos en marcha. O coordinador do noso autobús quixo concienciarnos para a manifestación coa película de 1926 A Madre baseada no libro de Gorki, e conseguiu que todos nos durmísemos ao cabo de dez minutos. Agradecémosllo. Outra sorte correron os do autobús número dous que botaron toda a noite tocando a gaita e cantando.

En Alfajarín paramos para dar renda solta as nosas necesidades vitais e para solventar os nosos problemas económicos: aproveitamos para vender camisetas e chapas da Plataforma… somos cataláns!

Ás oito da mañá chegamos a Madrid, choviñaba e ía frío. En Moncloa había una chea de autobuses de Galiza. Comezaba a inmersión. Cara ás nove estabamos en Atocha sen crer o que vían os nosos ollos. Aquilo non era Madrid, nen sequera era Galiza, aquilo era unha Galiza longamente soñada. Aquilo era a Galiza dos mariñeiros, das mariscadoras, dos voluntarios, da xente de a pé posta en pé. Era un soño feito realidade.

A volta ao cotián veu provocada de novo polas necesidades vitais, así que fomos a por uns cafés con leite en calquera sitio. Calquera sitio estaba cheo de galegos. As señoras mariscadoras coas que coincidín nos servicios viñan de Pontevedra. Cando lles dixemos que nós viñamos de Catalunya dixeron: “Filliña, tamén de alá?” Coido que non esperaban que o resto dos pobos do Estado se acordasen delas. .

De novo no exterior, a marea humana medraba por momentos. Os cataláns decidimos organizarnos. Despregamos a nosa megabandeira, montamos o noso Prestige particular, vendemos máis camisetas e chapas, tendemos a nosa faixa dun lado ó outro da rúa e botamos a andar, e non sei se fomos nós ou as ganas que lle tiña a xente á manifestación, pero media hora antes do acordado nós xa levabamos un mundo detrás. Alá estaban os de Pontedeume, os do País vasco, a Plataforma de Girona, e centos de personas anónimas que tamén querían berrar Nunca Máis. .

Situámonos na calzada central do paseo do Prado, e ao chegar á altura do museo, alá nos paramos durante máis dunha hora. Dúas mareas humanas subían polos laterais e facían que as faixas centrais non puidesen avanzar. E así, pouco a pouco chegamos a Cibeles, con todas as camisetas e as chapas vendidas, co Prestige sacudido enriba da megabandeira negra e celeste e fartos de bailar ao son das gaitas… e só levabamos a metade do percorrido.

Dende Cibeles a Sol pola calle de Alcalá decidín saír de detrás da nosa faixa e vivir a festa dos galegos en Madrid. Os tronos de Burlanegra marcaban o ritmo da marcha. Dous coches con música electrónica mesturada ritmicamente coas infames declaracións dos políticos facían bailar a unha rapazallada de pantalóns de tiro baixísimo e camisetas ‘modernitas’. Esa rapazallada podía estar nun ‘after’ de calquera discoteca, pero non, estaban reclamando 100% dignidade para o seu pobo.

Traxes luxos de chapapote ondeaban ao vento entre as pancartas de Carnota e Muxía, paxaros petroleados pendurando nun pau, o tufo da morte volveu por un momento, aquelo era o inferno.

Sacoume do pesadelo o último tronido de Burlanegra. Abriran por fin o camiño ata Sol. A xente botamos a correr para buscar sitio para escoitar os parlamentos. Eu, por máis que corrín, non conseguín entrar en Sol ata que Uxía Senlle comezaba a ler o seu manifesto… Nunca Máis non somos terroristas, somos mariñeiros, cantantes, mariscadoras, estudiantes, somos esta xente de paz que hoxe está aquí… Cos sons da gaita de Berrogüeto máis de un comezamos a chorar.

A conciencia de galegos agardaba dende anos nos nosos subconscientes de emigrados. Os meus casi trinta anos na emigración pesaban demasiado. Unha muller anónima achégousenos, viu as nosas camisetas de Nunca Máis de Catalunya, mirounos ós ollos e díxo: “As vosas bágoas son un alento para nós”.

Unha hora máis tarde, subimos de novo ao autobús e collemos a estrada, coma sempre a estrada. E rendémonos ao sono. Era noite pecha cando chegamos a Barcelona. Sonámbulos marchamos para a cama a seguir co sono. Á mañan seguinte, ao despertar, decatámonos de que, por unha vez, o soño se fixera realidade.